آشنایی با گاوهای مش حسن !

آشنایی با گاوهای مش حسن !

 

قبلا در مطلب آشنایی با فرهنگ اصطلاحات ستاد ، با برخی از واژه های مصطلح آشنا شدیم، حال به یکی از مهمترین و کثیرالاطلاق ترین واژه ها می پردازیم. این اصطلاح چیزی نیست جز «گاو مش حسن» که کنایه از برخی هاست.

این واژه چرا اینقدر مهم است؟ چون اگر اینگونه افراد وجود نداشته باشند، خیلی از مسائل که خودتان بهتر می دانید اتفاق نمی افتد.  لابد فکر می کنید گاو چه ربطی به ستاد دارد؟ الان خدمتتان عرض می کنم ، گاو نه تنها به ستاد ربط دارد بلکه به خیلی از جاهای دیگر ربط دارد، به شعب هم ربط دارد، به مراکز درمانی هم ربط دارد. اصولا به همه جای دنیا ربط دارد. در همه جای دنیا بعضی ها هستند که مثل گاو زیستن را به انسان وار زندگی کردن ترجیح می دهند.

 این افرادی که گاو مش حسن تشریف دارند، در عین انسان بودن، علاقه چندانی به داشتن برخی از خصوصیات والای انسانی ندارند. مثل چی؟  مثل  تفکر، مثل  آزادگی، مثل  ظلم ستیزی، مثل  حق طلبی، مثل  انتقاد، مثل عدالت خواهی...

گاو بودن یک جواریی یعنی ماست بودن. بی خاصیت بودن. به مسائلی که روی زندگی و معیشت فرد، مستقیم یا غیر مستقیم تاثیر دارد، کاملا بی تفاوت بودن. یعنی هر چیزی را تایید کردن.

مثال سازمانی: یعنی اگر همه سازمانها افزایش سنواتی کارکنانشان را پرداخت نمودند، ولی سازمان شما اینکار را نکرد، فرقی به حال شما نداشته باشد. نه اعتراضی ، نه حرفی، و نه هیچ واکنشی !

یعنی اگر هر ننه قمری از هر جایی آمد و رئیستان شد، و هر کاری دلش خواست انجام داد، شما کاملا خوشحال و راضی باشید.

البته همانطورکه گاوها، گونه های مختلفی دارند ، این افراد هم دارای تنوع خاصی هستند. مثلا بعضی از این عزیزان اگر بخواهند  در مورد این موضوعات صحبت کنند دست خیلی ها را از پشت بسته اند، آنچنان قشنگ صحبت می کنند که همه را مفتون خود می نمایند اما در عمل، هیچ ...!

بعضی ها هم تا یکی بخواهد راجع به این چیزها حرف بزند فورا کله پاچه شده، می گویند «تو رو خدا سیاسی حرف نزن»، یا، «من با این چیزها کاری ندارم»، یا،  «دیوار موش داره و موش هم گوش»، و یا از همه بدتر اینکه می گویند: «فکر نون باش که خربزه آبه»... در صورتیکه با همین ذهنیت بالاخره هم نان را از دست می دهند و هم خربزه را...

مثلا وقتی با برخی از همکاران در مورد اوضاع نابسامان سازمان صحبت می کنیم، رنگ رخسارشان می پرد و به تته پته می افتند. با گفتن اینکه «من به این چیزها کاری ندارم»، از صحنه جنایت دور می شوند. حتی حاضر نیستند بدانند که اوضاع از چه قرار است؟ نه به این صحبتها گوش می دهند ، نه خودشان صحبت می کنند، نه کتاب ، نه اینترنت...

دنبال کارهای مهمتر هستند. حالا این کارهای مهمتر چی هستند خودتان حدس بزنید.

وقتی که رفتار افراد مختلف بر زندگی ما، بر آینده ما و فرزندانمان موثر است، مگر می توان نسبت به آنها بی تفاوت بود. این بی تفاوتی در درجه اول بی تفاوتی نسبت به خودمان خواهد بود. و تاوان آن را دیر یا زود خودمان خواهیم پرداخت.

راستی اگر همه اینگونه بودند، دنیا چگونه می شد؟ تمدن انسانی به کدام سو می رفت؟ اصلا آیا تمدنی وجود داشت؟

حکایت...

حکایتی را هم شنیده ام که بی ارتباط با این موضوع نیست:

می گویند در ایام قدیم در ولایتی پادشاهی بس ستمگر وجود داشته که از هیچ گونه ظلمی بر خلق خدا ابائی نداشت. یک روز وزیر جوان خطاب به پادشاه می گوید: پادشاها! با این رفتاری که شما با زیردستانتان دارید، بیم آن دارم که یک روز کاسه صبرشان لبریز شده و سر به شورش برآورند. پادشاه نگاهی اندیشناک به وزیر جوانش می اندازد و می گوید می خواهم ثابت کنم که چنین اتفاقی نخواهد افتاد.

پادشاه سپس گفت: دستور می دهم از فردا تعدادی از سربازان در دروازه های شهر قرار بگیرند و هر فردی که وارد یا خارج می شود را 5 ضربه شلاق بزنند. (البته نوع عمل در حکایتهای مختلف فرق می کند ولی مهم این است که بالاخره طبق دستور پادشاه مقرر شد یک جورایی مردم را آزار و اذیت کنند)

بعد ازمدتی یک روز وزیر سراسیمه به حضور شاه رسید و گفت: بالاخره مردم شورش کردند... پادشاه پرسید: چه شده؟ وزیر گفت: جمع زیادی از مردم در اطراف کاخ شما جمع شده اند.

پادشاه پوزخندی زد و گفت بیا تا باهم ببینیم آنها چه می خواهند. پادشاه با تجربه و وزیر جوان با هم به ایوان کاخ رفتند. به محض ظاهر شدن پادشاه ، جمعیت حاضر تعظیم غرائی نمودند. پادشاه پرسید: چه می خواهید؟ برای چه این جا جمع شده اید؟ یکی از افراد حاضر که ظاهرا بقیه را نمایندگی می کرد، گفت: ای پادشاه عادل درخواست می کنیم تا تعداد افرادی که در دروازه ها مامور آزار و اذیت ما گذاشته اید را بیشتر بکنید، برای اینکه هربار که از دروازه های شهر وارد یا خارج می شویم باید ساعتها در صف بایستیم...

بله، این هم یک جور حکایت از گاوهای مش حسن !

بیایید گاو نباشیم !

...